top of page

Raising4NEPAL

25 April 2015, een datum die ik nooit zal vergeten!

 

Die dag beefde de aarde in Nepal met desastreuze gevolgen. Dagenlang stonden de kranten vol met de vreselijke gevolgen van deze natuurramp. Vaak is het dan moeilijk al dat leed te kunnen vatten, zo ver van ons alledaags comfort. Daarom deel ik graag mijn impressies van de nog actuele noodsituatie van het hele land.

Ik ben op 23 april 2015 in Kathmandu toegekomen. Bij aanvang kende mijn reis het volgende programma : een trekking van 20 dagen in het Langtang National Parc, gevolgd door 4 weken vrijwilligerswerk in het ziekenhuis "Tribuvan University Teaching Hospital" van Kathmandu.

 

Alles begon op een alledaagse manier: na een paar uur in het hoofdstad ontmoette ik mijn gids om de lokale bus te nemen richting Langtang.

 

 

Mijn avontuur in Nepal
Een locale busje bracht ons van Kathmandu naar Syabru om er de Langtang Trekking te starten. De dag van de aardbeving bleven we echter in Ramche slapen. Nadien wandelden we terug van Ramche naar Bidur waar we onze 2de nacht doorbrachten. De 3de dag knoden

Toen we ongeveer 5 uur onderweg waren, begon de bus plots te schudden.

 

Gezien de verouderde toestand van de bus dacht ik eerst aan één of andere technische panne.

 

De chauffeur stoptte onmiddellijk, maar de schokken bleven duren waardoor het aanvoelde alsof de bus op de straat leek te ‘springen’.

 

Pas als alle passagieren achter de bus schuilden, besefte ik wat er aan de hand was : een aardbeving !

 

De schokken deden het asfalt een paar meters verderop barsten en een enorme losgekomen rotsblok viel neer en blokeerdde de straat volledig.

Toen het net weer rustig was en de grootte van de eerste aardbeving stilaan tot me doordrong, trof een tweede grote naschok ons.

 

De schrikwekkende schokken gingen gepaard met het vreselijk geluid van de schreeuwende, hulpeloze bevolking van de dorpen die ons omringden.

Een intense en lange beving die vervolgd zou worden door een oneindige aantal naschokken.

 

 

Een relatieve stilte overviel ons en het landschap leek volledig veranderd: de ontstane aardverschuivingen in combinatie met de gigantische stofwolken hadden de hellingen hertekend.

Het dorpje waar we een half uur geleden aan het lunchen waren, werd gereduceerd tot rook en rotsen.

 

Rondom ons was alles vernietigd, evenals onze weg. We trokken naar het Noorden richting Langtang regio maar de lokale bevolking raadde het ons af.

Niet veel verder blokkeerde een aardverschuiving onze route. De nacht kwam eraan en we moesten ons een plaats vinden om te overnachten.

 

De aardbeving

We kwamen terecht in het kleine dorpje van Ramche, gelegen op een (zo) ‘veilig’ (mogelijke) hoogte.

Velen hadden hun huis verloren, anderen woningen waren instabiel.

 

De gastvrijheid die ik toen in dat dorp mocht ervaren, zal ik me heel mijn leven herinneren.

 

Bij onze aankomst waren een 30-tal familieleden verzameld in één van de enige nog rechtstaande huisjes, gemaakt uit klei en stenen. Buiten begon de regen al te vallen.

We beslisten om noodles te koken voor iedereen gezien dit de enige voeding is die er nog was.

Samen met enkele dorpelingen besloten we om buiten te slapen gezien het gevaar van de continue naschokken.

 

We maakten een shelter met een plastiek folie waaronder we de nacht doorbrachten in het midden van een veld.

Eerste nacht: ontmoeting met de lokale bevolking

De dag nadien wandelden we terug richting Kathmandu. Het werd een lange dag wandelen door een 10-tal dorpen, het éne meer vernietigd dan het andere.

 

We bevonden ons in één van de gevaarlijkste regio’s die we moesten doorkruisen. Aan de éne kant bevonden zich de nog rokende overhangende steile hellingen en aan de andere kant de overblijvende instabiele gevels.

 

Op elk moment konden we onder het neerstortende puin bedolven geraken. We stapten door met een angstige arendsblik.

Terug naar Kathmandu

Terwijl we verder doorreizden, kwam een tweede schok voor mij. Negentig percent van de gebouwen die we voorbij kwamen, waren vernield en de overblijvende tien percent was onstabiel en onveilig. Niets was gespaard gebleven.

 

We wandelden voorbij een school die tot puin gereduceerd was in Kalikasthan. Wat normaal gezien een veilige, leerrijke en aangename plaats moet zijn voor de ontplooiing van tientallen kinderen, was grotendeels verwoest.

 

«Wat een geluk dat de aardbeving op een zaterdag zich voordeed, de enige dag dat de kinderen niet naar school gaan» hoorde ik zeggen.

 

Op dat moment dringt de impact van deze ruines op de toekomst van de kinderen die we onderweg op straat zijn tegengekomen tot me door.

 

Nyarayansthan School

Die nacht schuilden we in Battar. Het was uiteraard om in een gebouw te schuilen gezien de naschokken niet afnamen.

Nog maar eens verwelkomde de lokale bevolking ons met open armen in hun geimproviseerde kampeerplaats. Ik ontmoette er nieuwsgierige kinderen die geintrigeerd keken naar de ‘toeriste’.

 

Gefascineerd en ver van verlegen verzamelde een kleine groep rondom me; er volgde een spel-namiddag met Wie-is-Wie, 1-2-3 piano en kat en muisspel waardoor een sterke vriendschapsband ontstond. Voor heel even konden deze schattige kinderen ontvluchten aan de dramatisch toestand waarin ze zich bevonden.

 

We brachten verder een heel aangename avond door de culturele uitwisseling met de lokale bevolking die België vooral met bier associeert.

Een andere nacht met de lokale bevolking

De volgende dag kwamen we aan in Kathmandu.

 

Daar verbleef ik gedurende 3 weken in een gastgezin terwijl ik me aanbood als vrijwilligster in het Universitaire ziekenhuis van Kathmandu om de slachtoffers, waaronder een groot aantal kinderen, te behandelen en revalideren.

Vrijwilligerswerk
Wie Zijn We ?
bottom of page